Waarom ik als man en als vader van drie jongens dagelijks genderklik

In deze gastblog vertelt scenarist, redacteur bij Charlie Magazine en vader van drie Tom Vermeyen waarom hij dagelijks genderklikt.

Ik ben opgegroeid in een gezin waar de rolpatronen verre van klassiek waren. Mijn ouders hebben allebei altijd hard gewerkt en mijn vader deed  in het huishouden wat mijn moeder deed en vice versa.

De periode dat mijn moeder stopte met werken: dat was niet om ervoor te zorgen dat mijn vader carrière kon maken of omdat ze voor de kinderen moest zorgen. Ze koos ervoor om opnieuw te gaan studeren zodat ze haar eigen carrière een heel andere wending kon geven. Mijn vader was even aanwezig als mijn moeder, niet alleen voor praktische zaken maar ook emotioneel. Voor mij was dit allemaal heel vanzelfsprekend maar bij vele van mijn klasgenootjes was dat niet zo.

De school, de sportclub, vrienden en kennissen, televisie, reclame, kortom vele maatschappelijke prikkels en invloeden dwingen ons in hokjes.

Ben ik door het voorbeeld van mijn ouders vrij van hokjesdenken groot geworden? Helemaal niet. Want genderstereotypen worden niet louter gevormd binnen de vier muren van een huishouden. De school, de sportclub, vrienden en kennissen, televisie, reclame, kortom vele maatschappelijke prikkels en invloeden dwingen ons in hokjes. Vaak zelfs heel bewust.

Een tijdje geleden vroeg iemand van een tv-zender om een programma te ontwikkelen over een jongetje met als kijkersdoelgroep jongens tussen zes en negen jaar. Waarom? Tja, makkelijker voor de verkoop van merchandising zo blijkt.

Genderklikken doe ik omdat ik me verzet tegen het absolute gebrek aan laagjes dat gepaard gaat met al die genderclichés. Ze reduceren mij immers tot een zeer beperkte versie van wie ik kan zijn. Ik gruwel van het beeld dat een man herleid wordt tot een voetbal kijkende, bier drinkende, kettingzaag zwaaiende doe-het-zelver die sporadisch babysit op zijn kinderen en triomfantelijk een diepvriesmaaltijd weet op te warmen in de microgolfoven.
 

Ik pluk in mijn eigen relatie de vruchten van wat ik vroeger thuis gezien heb en als ouder van drie jongens wil ik een vorm van genderbewustheid doorgeven aan mijn kinderen. Ik wil niet dat ze opgroeien met de beperkte eenzijdigheid van hokjes. Ik neem er geen genoegen mee en zij moeten dat ook niet.

Mogen ze stoer zijn en in bomen klimmen? Ja, natuurlijk. Maar ze mogen ook huilen en dansen van vreugde. Ze mogen voetballen maar hebben misschien evenveel plezier in yoga. Ze mogen later racepiloot worden maar ik zal hen ook toejuichen als ze zich inschrijven voor de modeacademie. En zitten ze met een gebroken hart, dan maakt het mij niet uit dat het komt door een Celia of een Wim. Ik zal het wel lijmen.

Mijn jongens mogen jongens zijn en hopelijk groeien ze uit tot goede mannen. Maar liever nog groeien ze uit tot goede mensen. Hoe ze dat verder definiëren, dat laat ik aan hen over.